Papa - Al veertig jaar zonder jou


💖

Vandaag 7-12-2016 is het  veertig jaar geleden dat mijn beste vriend, mijn maatje overleed..... mijn papa, onze pa. Hij was pas 55 jaar en ikzelf was nog maar 14 jaar en zat midden in de pubertijd.
Mijn vader was van een ladder gevallen op zijn werk en ten gevolge daarvan enkele dagen later door complicaties na een operatie overleden.
Het was voor het hele gezin natuurlijk een grote klap en al heb ik het na veertig jaar allemaal allang verwerkt en een plekje  gegeven, toch denk ik natuurlijk vandaag even extra aan mijn lieve vader. Want nog steeds mis ik hem, ook al zit hij voor altijd in mijn hart, in mijn gedachten en in mijn herinneringen.
Men zegt altijd dat verdriet slijt en dat klopt helemaal maar het gemis blijft. Het voelt alleen niet meer zo hard aan als vroeger. Het voelt anders, zachter waardoor het niet meer zo'n pijn doet.


Oude foto van mijn vader en mij


In  gedachten doorloop ik even die veertig jaren. Ik heb diverse keren over mijn vader gedroomd en dan zei hij net datgene dat ik op dat moment kon gebruiken, hij gaf me als het ware vaak een een boodschap. Je mag dat onzin of zweverig vinden, ik vond het een cadeau'tje.
In één van die dromen heb ik jaren na zijn dood afscheid van mijn vader kunnen nemen, iets dat ik  niet kon omdat men het toen beter vond in het ziekenhuis dat ik niet bij het moment van zijn overlijden aanwezig zou zijn. Ik heb het daar later zelf heel moeilijk mee heb gehad omdat ik niet het gevoel had dat ik afscheid had kunnen nemen van mijn vader. In die prachtige droom kreeg ik jaren later alsnog de kans om op een mooie manier afscheid van hem te nemen. Dat heeft mij enorm geholpen met datgene waar ik nog mee worstelde.

Maar er waren in de afgelopen veertig jaar ook van die bijzondere dagen en momenten dat ik mijn vader heel erg hard nodig had ondanks de hulp en aanwezigheid van mijn man en familie en (school)vriendinnen. Ik voelde me soms heel erg eenzaam omdat ik een van de weinigen was die al zo jong haar vader moest missen. Vriendinnen begrepen niet zo goed wat ik voelde en er waren toen in 1976 ook nog geen praatgroepen voor lotgenoten of rouwbegeleiding voor jongeren zoals nu.
Die bijzondere dagen dat ik mijn vader extra miste waren bv. bij de uitreikingen van mijn schooldiploma's. En dan mijn trouwdag. Wat zou mijn vader trots zijn geweest op zijn enige dochter. Bij de geboorte van mijn zoon, wat ook mijn vaders enige kleinzoon zou blijven, want mijn twee broers kregen alleen dochters, en later bij de geboorte van mijn dochter. Ook had hij er moeten zijn toen ik op 25-jarige leeftijd een week na haar geboorte in het ziekenhuis belandde met een herseninfarct en ik een jaar heb gerevalideerd. Al die momenten werd ik gesteund door mijn man, en mijn familie maar wat miste ik soms mijn lieve vader. Die man met zijn pretoogjes die ik nooit echt kwaad heb gezien. Mijn beste vriend en held, mijn papa.

Het liedje van Luther Vandross- "Dance with my father again" hieronder uitgevoerd door Celine Dion is voor mij heel dierbaar omdat de allerlaatste foto ( bovenaan dit stuk) van mijn vader en mij is gemaakt terwijl wij samen dansen op het 25-jarig huwelijksfeest van mijn ouders. Tien dagen later was hij dood.



Deze uitvoering is van Celine Dion.


©Maria

~*~

Reacties

  1. Prachtig geschreven Maria. Toen je vader overleed was mijn vader dagen van slag.En die pretoogjes kan ik me nog herinneren. Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. heel mooi maria,recht vanuit je hart geschreven

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Dankjewel voor je reactie.