Scooty

Ik heb op 25 jarige leeftijd een herseninfarct gehad en was halfzijdig verlamd. Mijn linker hand kan ik sindsdien niet meer gebruiken en mijn linkerbeen is niet meer sterk, ook heb ik last van mijn evenwicht. Ik heb het altijd een rotwoord gevonden en moeite mee gehad om mezelf "gehandicapt" te noemen. Ik kan goed met mijn handicap omgaan ook al word ik er dagelijks mee geconfronteerd.

Nu ik ouder wordt (geb. 1962) merk ik echter dat mijn lichaam me meer ongemakken geeft door mijn slechte evenwicht en mijn spieren en gewrichten willen ook niet meer zo goed. Dat wordt veroorzaakt door overbelasting voortkomend uit jarenlang eenzijdig gebruik van mijn goede arm waardoor er een verkeerde spierspanning zit en verstijving. 

Ik heb na mijn herseninfarct in 1987 altijd weer kunnen fietsen. Eerst op een “gewone” daarna op een e-bike maar de laatste jaren ging het moeilijker en durfde ik het niet echt meer. 

Ik had veel moeite met mijn evenwicht, ben twee keer ernstig gevallen en viel ook vaak bijna als ik moest op en afstappen, ik slingerde wat meer, had moeite om mijn vingers om het stuur te krijgen en te houden en mijn arm en been verkrampten (vooral met kou) waardoor ik niet meer goed durfde te fietsen. Op fietspaden had ik moeite met tegenliggers, loslopende honden en schooljeugd die niet opzij gingen of zaten te appen.

Een tijd geleden ben ik weer bijna twee keer gevallen ( op de heen en terugweg)  toen ik naar mijn moeder fietste kwam in tranen thuis en dat was voor mij de druppel. Ik heb met mijn man gepraat, alles afgewogen en besloten om niet meer te fietsen. Mijn veiligheid staat nr. 1, Stel je voor dat ik mijn goede arm breek. Tot nu toe was het gebleven bij gekneusde ribben, schouder en gewond been.

Manlief heeft mijn fiets gekregen en ik een scootmobiel. Ik wilde er eerst geen maar ik miste toch mijn fiets en de vrijheid om zelf ergens naartoe te gaan.

Ik heb veel op internet gekeken en mezelf georiënteerd. Ik wilde er geen via de WMO want ik heb daar slechte ervaring mee. Ze kijken dan of je hem echt nodig hebt, en je hebt geen inspraak in een bepaald model en aangezien ik wel kleine stukken kan lopen en ook moet bewegen, wil ik hem alleen als fietsvervanger. Daarom zit het er dik in dat ze weigeren bovendien heeft manlief een inkomen en vergoeden ze hem waarschijnlijk niet eens. 

Ik heb het al ooit met de WMO dame over gehad dat ik moeite kreeg met op en afstappen vanwege mijn evenwicht en haar DOMME reactie was: Dan moet je maar zijwieltjes aan je fiets maken. Je snapt wel dat ik haar niet meer over de vloer hoef hier. Ik betaal liever wat meer en ben dan eigen baas!

We zijn bij de Scootmobielspecialist in Eindhoven wezen kijken en ik heb samen met verkoopster Bregje een proefritje gemaakt op een Quingo Vitess. Het was een tweeedehandse en ik vond de stoel erg groot voor mij. Nadeel was ook dat er geen half jaar garantie meer opzat op de accu’s en drie jaar op de rest zoals bij een nieuwe zit.

Een week later zijn we terug geweest en heb ik een proefritje gemaakt op een Quingo  Plus: een stukje kleiner en we hebben besloten om die thuis te proberen met in en uitrijden van de schuur. Een week later kwam Bregje ermee naar ons toe om te testen en is het gelukt en ik heb een nieuwe besteld. Die staat nu in de schuur en is helemaal van mij en ik ben er blij mee. Bregje deed me ook nog een tas voor aan de stoel cadeau en de eerste jaarlijkse onderhoudsbeurt.

Kleine afstanden doe ik gewoon te voet maar voor de grotere afstanden waar ik normaal de fiets voor zou pakken pak ik voortaan mijn Scooty. Ik heb hem een koosnaampje gegeven. 😉
Het is ook fijn omdat ik soms last heb van mijn zwakkere voet. Het geeft me meer vrijheid en ik ben niet altijd meer afhankelijk van manlief.

Vandaag heb ik mijn eerste echte rondje op Scooty gemaakt. Het uit de schuur rijden ging nog niet zo best, het erin rijden was een fluitje van een cent. Het rijden zelf door de wijk was wennen, je staat meteen stil als je de hendel loslaat en de fietspaden liggen niet waterpas dus je schommelt nogal op en neer. Het lijkt gemakkelijk maar het valt nog niet mee maar het gaat me vast lukken.

©Maria

Update 27-05-2019
Ik ben ondertussen wel vertrouwd geraakt met mijn Scooty. Het in en uit de schuur rijden gaat prima en ik ga iedere week naar yogales en kan ook met hem weg als ik ergens anders heen moet.
Ik blijf wel het gevoel houden dat ik liever op mijn fiets had kunnen gaan, dat ziet er toch sportiever uit dan een scootmobiel. Maar het is niet anders en aan dat gevoel mag ik nog gaan werken.

~*~