Sommige mensen zullen bij het lezen van dit stuk denken: 'Ach, het is "maar" een kat'. Dat zijn dan hoogstwaarschijnlijk hondenbezitters of mensen die nooit een huisdier als een gezinslid hebben beschouwd.
Onze Missy kwam in ons gezin toen ze drie maanden oud was: de leeftijd voor een raskat om bij de moeder weg te mogen. Ze had de inentingen gehad en we kregen ook haar stamboom.
We hadden van kennissen al gehoord dat Britjes ( Britse kortharen) heel lief van karakter zijn, aanhankelijk, prettig gestoord en met een hoog aaibaarheidsgehalte.
Missy werd al gauw een soort derde kindje in ons gezin en iedereen was gek op haar. Ook de vrienden van onze zoon vroegen als ze binnenkwamen waar Missy was.
We hadden diverse koosnaampjes voor ons poezenprinsesje: Mission Impossible, Poezesnoes, Poepertje, Miezemuis, Meisje, Moppie, Scheetje, Smiegje, Bollie om er een paar te noemen.
Maar ze was toch bovenal ons Poezenprinsesje.
Onze Missy had ook zo haar eigen prettig gestoorde trekjes. Zo rende ze vaak de trap op en ging bovenaan wachten tot wij ook kwamen om vervolgens over het bed te springen, of achter de dozen op zolder weg te kruipen. Iets wat ze meestal deed als we maar bed wilden. Ook tikte ze met haar pootje tegen je arm als je achter de pc zat en ze aandacht wilde. Ze rende als ik mijn ontbijt maakte altijd over de leren bank om aandacht te trekken. De gaatjes in de bank zijn daar een herinnering aan. En dat mocht want het was onze Missy.
Missy was echter niet echt een "schootpoes" maar ze ging wel graag bij onze kinderen op de kamer liggen als ze daar zaten toen ze nog thuis woonden. Nadat de kinderen het huis uit gingen lag ze steevast op een kussentje tussen mijn man en mij in "tv te kijken". Ze lag de laatste tijd wel erg graag op mijn man, vooral als die op de tablet zat te spelen. Missy moest er voor liggen.
Onze Missy kwam in ons gezin toen ze drie maanden oud was: de leeftijd voor een raskat om bij de moeder weg te mogen. Ze had de inentingen gehad en we kregen ook haar stamboom.
We hadden van kennissen al gehoord dat Britjes ( Britse kortharen) heel lief van karakter zijn, aanhankelijk, prettig gestoord en met een hoog aaibaarheidsgehalte.
Missy werd al gauw een soort derde kindje in ons gezin en iedereen was gek op haar. Ook de vrienden van onze zoon vroegen als ze binnenkwamen waar Missy was.
We hadden diverse koosnaampjes voor ons poezenprinsesje: Mission Impossible, Poezesnoes, Poepertje, Miezemuis, Meisje, Moppie, Scheetje, Smiegje, Bollie om er een paar te noemen.
Maar ze was toch bovenal ons Poezenprinsesje.
Onze Missy had ook zo haar eigen prettig gestoorde trekjes. Zo rende ze vaak de trap op en ging bovenaan wachten tot wij ook kwamen om vervolgens over het bed te springen, of achter de dozen op zolder weg te kruipen. Iets wat ze meestal deed als we maar bed wilden. Ook tikte ze met haar pootje tegen je arm als je achter de pc zat en ze aandacht wilde. Ze rende als ik mijn ontbijt maakte altijd over de leren bank om aandacht te trekken. De gaatjes in de bank zijn daar een herinnering aan. En dat mocht want het was onze Missy.
Missy was echter niet echt een "schootpoes" maar ze ging wel graag bij onze kinderen op de kamer liggen als ze daar zaten toen ze nog thuis woonden. Nadat de kinderen het huis uit gingen lag ze steevast op een kussentje tussen mijn man en mij in "tv te kijken". Ze lag de laatste tijd wel erg graag op mijn man, vooral als die op de tablet zat te spelen. Missy moest er voor liggen.
Onze Missy maakte de woorden: "honden hebben een baas, katten hebben personeel" meer dan waar.
Toen Missy 6 jaar was werd bij haar tijdens haar jaarlijkse controle een hartafwijking ontdekt: HCM..... Hypertrofische Cardio Myopathie waar ze dagelijks medicijnen voor kreeg en dat ging prima.
Vorige week werd ze ineens heel ziek: overgeven waarna ze moeilijk liep, evenwichtsstoornissen had en ze duidelijk in de war was: ze ging in haar kattenbak zitten dutten en liet op de bank haar urine lopen. Ook schrok ze veel en sloeg dan met haar pootje naar "iets". De dierenarts dacht dat ze een lichte attaque in de hersenen had gehad en gaf een injectie waardoor haar verwardheid weer verdween. Ze was wel onzeker, ze sprong niet meer zoals daarvoor. Omdat ze ook niet at moesten we haar een paar dagen met een spuitje voeren met astronautenvoeding en als het niet beter werd terugkomen. Missy wilde niet eten, dronk wel maar deed lelijk als we haar haar medicijnen wilde geven, alsof ze pijn had. Ook zagen we haar in vier dagen tijd vermageren en deed ze raar met haar tong.
Vandaag zijn we terug geweest en de dierenarts schrok omdat ze zo vermagerd en verzwakt was in een paar dagen tijd. Hij voelde dat haar nieren opgezet waren en zag aan haar tong rare plekjes zitten (tumoren)
Hij heeft Missy onder narcose gebracht om bloed te prikken en de uitslagen gaven aan dat ze ernstig acuut nierfalen had en ze binnen een paar dagen zou overlijden. Hij zei dat ze leed want ze kon niet meer eten van de pijn aan haar tongetje door de tumoren. Missy wakker laten worden uit haar narcose om af te wachten wanneer ze zou overlijden met veel pijn en niet kunnen eten dat wilden wij niet. Dat verdiende Missy niet. We hebben toen besloten om haar terwijl ze nog onder narcose was haar rust te gunnen en hebben haar laten gaan.
Dag lief Poeske van me, dankjewel voor 14 jaar liefde en plezier. We zullen je missen. ❤
©Maria
Wat een mooi blog heb je over Missy geschreven.
BeantwoordenVerwijderenDankjewel Francien
VerwijderenMissy heeft een geweldig thuis bij jullie gehad en ze laat een leegte achter. Herinneringen draag je mee, maar denk nu ook veel verdriet. Goeie reis Missy. Toitoi met het gemis.
BeantwoordenVerwijderenDankjewel Els
Verwijderen