Ik las ergens dat 80% van de #jeugd tegen een burnout aan zit vanwege de Coronamaatregelen. Ik vind dat de jeugd teveel in een slachtofferrol geplaatst wordt door oa. Jesse Klaver en Rob Jetten. Het lijkt wel een hype te worden. Ze zijn jong, meestal gezond en het komt wel goed. Met de middelen die er nu zijn valt dat volgens mij ook wel mee..... Ieder heeft een eigen mobiel, internet, ze kunnen gamen en hebben vaak een streamzender als Netflix tot hun beschikking. Ze doen dus nu door de Coronaregels datgene wat ze meestal al het liefste doen want de jeugd leeft met de 📱 in de hand.
In míjn jeugd ( ik ben van 1962) zouden we pas écht eenzaam zijn geweest. Toen moest je op de fiets om te "chatten" en elkaar te zien of horen. We hadden niet allemaal een eigen telefoon. Sterker nog, toen moesten nog veel mensen naar een telefooncel om te bellen.
Ik schreef al dat ik vind dat de jongeren teveel in een slachtofferrol geplaatst worden. Ojee, wat hebben zij het toch zwaar, ze kunnen niet uitgaan, krijgen een leerachterstand. Volgens sommigen houden ze hun leven lang klachten over omdat ze zich nu aan de coronamaatregelen moeten houden. Sommigen worden zelfs suicidaal.
Sterk
Als ik dat zo hoor en lees voel ik mezelf een erg sterk mens want toen ik jong was had ik het pas écht zwaar. Toen ik 14 was verloor ik mijn beste vriend ( mijn vader), midden in de puberteit, er bestonden toen nog geen lotgenoten groepjes Wat voelde ik me vaak alleen, ook met mensen om me heen.
Op mijn 25ste kreeg ik in het kraambed van de jongste een zwaar herseninfarct: halfzijdig verlamd, Later volgde nog een longembolie. ik heb een jaar gerevalideerd, Ieder morgen naar het revalidatiecentrum en laat in de middag weer naar huis..... doodmoe en op. Ik leerde weer lopen maar moest verder met een verlamde arm, zwak been, evenwichtsproblemen en onzekerheid: amper 25 jaar met een zoontje van 2 en een pasgeboren dochtertje. Gelukkig had ik mijn man en familie waar ik alle steun van heb gekregen en hebben wij het gered. Maar wat was, en is het soms nog steeds, zwaar. Ik heb mezelf aangeleerd te kijken naar wat ik wél kan en dat is nog heel erg veel.
Corona, de wereldwijde pandemie
Nu ben ik 58, heb chronische klachten en kom bijna nergens want Corona houdt de wereld in z'n greep. Ik zit vanwege mijn ziektegeschiedenis in de risicogroep. Ook manlief ( 60+) is helaas niet meer gezond dus wij moeten voorzichtig zijn. Onze kinderen nemen hun verantwoordelijkheid en volgen de maatregelen op waardoor we ze weinig kunnen zien en ook niet kunnen knuffelen met onze 2-jarige kleinzoon. Maar zij willen niet dat we risico lopen. Als we bij elkaar zijn dan moeten we afstand houden en met z'n allen kan/mag niet. Gelukkig bestaat beeldbellen en appen ze veel foto's/filmpjes.
Waar is het respect voor de ouderen gebleven?
Nu lees ik de laatste tijd vaak op social media dat de "oudjes" ( ik vind het een denigrerend woord) de schuld hebben dat de jongeren het zo zwaar hebben nu in Coronatijd. Tenslotte zijn de "bejaarden" ( nog zo'n rotwoord) al in hun voltooid leven en het zou verkeerd zijn om de maatregelen en avondklok aan te houden voor hun gezondheid. We gaan allemaal dood wordt er dan gezegd. Klopt maar ieder mens is mens , jong en oud en wie niet levensmoe is mag van mij nog genieten van een mooie oude dag. Daar zijn we allemaal verantwoordelijk voor. Gisteren schreef iemand op Twitter onderstaande tweet onder een reactie van mij.
We offeren de levens op van jonge mensen om dikke vette ongezonde 60ers te redden. Dor hout.
Er wordt niemand opgeofferd bovendien vind ik hoe er gepraat wordt over 60+ers grof.
Ik schaam me voor dat soort egoïstische mensen.
Iedereen is een MENS en even waardevol, jong en oud!
©Maria
NB: Ik heb dit blog geschreven omdat ik mijn gevoelens op een nette manier wilde uiten in plaats van op Twitter los te gaan. Ik ga dan ook niet in discussie met mensen die een andere mening hebben.
RESPECT.
~*~
Reacties
Een reactie posten
Dankjewel voor je reactie.